Δεν ξέρω πού να το κατατάξω. Στα αισθηματικά; Στα κατασκοπικά; Το βιβλίο έχει μια δική του ταυτότητα και την ικανότητα να ξεφεύγει και να καταστρατηγεί κάθε φόρμα γραφής στην οποία ίσως κάποιος το εντάξει. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ή δε μου άρεσε, με έχει βάλει σε σκέψεις πάντως. Η πλοκή λίίίγο ακραία: γυμνάστρια με απόσπαση στην Πόλη για να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της, γνωρίζει τον Πρόξενο της Ελλάδας που την επιλέγει για κατάσκοπο του δικτύου κατασκοπίας των Ελλήνων στην Ανατολή! Χωρίς να μπλέκει κομμουνισμούς, πυροβολισμούς και τρελά ακραία πράγματα ρέει σχετικά καλά. Βοηθάνε και οι κοφτές, σύντομες προτάσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Ποιος είναι μαζί μας και ποιος είναι εναντίον μας; Επίσης αυτό που με μπέρδεψε και δεν ξέρω αν ήταν απαραίτητο ήταν η ομοφυλοφιλία του Θράσου, του νέου δασκάλου που γνώρισε τη Ζωή και συνεργάστηκε μαζί της κατ\' εντολήν του Προξένου. Έχουμε δύο ασύνδετες σκηνές λάθρας ομοφυλοφιλίας, ωραία δοσμένες (όπως και κάθε ερωτική σκηνή στο βιβλίο) αλλά σε τι εξυπηρετούν; Σχετικά πρωτότυπο μυθιστόρημα κυρίως γιατί δεν θεωρείται κακέκτυπο κατασκοπικού βιβλίου ούτε άλλο ένα χαζό άρλεκιν. Επίσης έχω αντιρρήσεις ως προς τις εικόνες της Κωνσταντινούπολης που περιγράφονται, οι οποίες δεν έχουν σχέση με την πόλη που γνώρισα εγώ. Το βιβλίο όμως εκτυλίσσεται στη δικατορία του Οζάλ αρχές του \'80 οπότε σίγουρα άλλαξαν πολλά από τότε. Και φυσικά ξεχωριστή θέση κατέχουν οι \"ταξιδιωτικές σημειώσεις\" σε Πόλη, Άγκυρα, Σμύρνη, Τσεσμέ, περπάταγα μαζί με τον συγγραφέα σε μνημεία, τοπία, εικόνες και μυρωδιές. Γνωστά και άγνωστα σημεία της Πόλης και της Ανατολίας, άνθρωποι και παρέες, δοτικότητα και κέφι. Αυτά ναι είναι αναμνήσεις που συγκέντρωσα κι εγώ σε αυτό το ταξίδι και θα με συντροφεύουν για πάντα.